Afgelopen vrijdag was de finale dag van de afvalrace. De afgelopen twee weken ben ik daar toch stiekem nerveus voor geweest. Niet wetende wat die dag zou brengen maar wel wetende dat je een podium op moet om jezelf te showen.
In de watten gelegd
Natuurlijk viel het achteraf allemaal mee en is het een superdag geworden. We zijn goed in de watten gelegd. Esther en ik werden door Patricia opgehaald waarna we naar de Ici Paris reden waar we werden opgemaakt. Na nog een leuke goodie bag te hebben ontvangen zijn we door gereden naar Jeugdland in Ulvenhout, waar ’s avonds de finale zou plaatsvinden. Daar aangekomen stond de kapster voor ons klaar.
Foto’s en interview
Nadat onze haren en make-up gedaan waren was het tijd voor de foto’s. Er zijn vele mooie foto’s genomen. Ik vond het voorheen altijd verschrikkelijk om mezelf op een foto te zien maar heb daar nu minder moeite mee. Er werd zelfs nog een interview afgenomen waarin we konden vertellen hoe we de afgelopen zes maanden ervaren hadden.
Positieve reacties
Toen was het wachten op alle andere kandidaten en hebben we lekker geborreld en samen gegeten. Het was leuk om iedereen weer te zien en te spreken. Ja en toen moesten we ons klaar maken voor de finale avond. De spanning liep wel een beetje op kan ik je zeggen. Ook Esther vond het spannend merkte ik. Alle kandidaten moesten verzamelen achter het podium. Zodat familie en vrienden je niet konden zien totdat je het podium op kwam. Gelukkig waren we snel aan de beurt en vond ik het wel spannend om het podium op te gaan maar vond het ook leuk. Heb alleen maar positieve reacties gekregen en werden we nog verwend met een bos bloemen. De trainers moesten iets zeggen over hun kandidaten en zo deed Patricia dat ook bij ons. Na ons podium moment mochten we de zaal in naar de familie en vrienden. Omdat we vroeg aan de beurt waren konden we de andere kandidaten ook zien. Het is een gezellige en nog late avond geworden. Ik vond Esther er ook super uitzien in haar jurk en met de make up erbij. Er zijn mooie foto’s van haar genomen. Heel leuk om zo het verschil te zien met de start van de afvalrace en nu.
Don’t think, just do!
Wat een verandering. Toen Patricia mij vertelde dat ik deel mocht nemen aan de afvalrace twijfelde ik verschrikkelijk. Kan ik dat wel? Kan mijn lichaam dat wel aan? Hoe ga ik het plannen met de kinderen? Zoveel beren op de weg gezien. Maar toch dacht ik: ik ga het doen. Ik zie wel. Deze kans kan je toch niet laten liggen. Ik vond het trainen buiten erg fijn en ook de persoonlijke aandacht. In het begin was het erg zoeken naar de juiste voeding en beweging. Vaak als Patricia een oefening gaf dacht ik, dat lukt me nooit. Ben vaak tegen haar in gegaan maar Patricia zei, don’t think, just do. Dat is mijn levensmotto geworden. En zie nu zes maanden later zit ik lichamelijk beter in mijn vel en ook geestelijk. Voel me zelfverzekerder en ben 23 kilo lichter.
Hartelijk dank!
Ik wil graag Enforce bedanken voor dit traject. Zonder jullie is er geen afvalrace en zou ik nu nog steeds zijn zoals ik was voordat ik aan de afvalrace begon. Ik wil graag Patricia bedanken. Haar enthousiasme en mind set gaf me die schop onder me kont die ik nodig had. Niet denken maar doen. Verder wil ik familie, vrienden, kennissen, collega’s en alle lezers van mijn blog bedanken voor jullie aanmoedigingen en leuke reacties. Deed me erg goed.
Doorgaan na De Afvalrace
Nu De Afvalrace voorbij is wil niet zeggen dat ik nu klaar ben. Ik ben nu zo goed bezig dat ik door wil gaan en heb nieuwe doelen voor mezelf gesteld. Ik blijf sporten en voorlopig nog diëten. Ik hoop dat ik mijn doelen zal behalen.
En Esther en ik blijven sportmaatjes.
Bedankt allemaal!
Anita
Lees ook het interview met trainster Patricia van Dun!
