Tegenwoordig rijd ik niet zo heel erg vaak meer over ’s lands snelwegen. Das helemaal niet erg en best fijn voor het milieu en mijn portemonnee. Ik heb geen hekel aan autorijden; onderweg van a naar b, heb ik tijd genoeg om muziek te luisteren, mijn gedachten te ordenen en mezelf of een situatie eens goed onder de loep te leggen.
Soms ontplopt er dan een vraag in mijn brein waarop ik het antwoord niet weet. Mocht er dan direct een vlaag van inspiratie volgen, kan het zo maar zijn dat er korte tijd later een blog of column verschijnt. Zo ook vandaag.
De ANWB heeft nog niet zo lang geleden laten weten dat hun gele praatpalen overbodig geworden zijn. Ik heb dat uiteraard ter kennisgeving aangenomen. Ondertussen heb ik geleerd, dat de praatpalen in 1970 in Nederland werden geïntroduceerd. Dat was het tijdperk waarin de meeste mensen thuis een vaste telefoonlijn en auto kregen. Inmiddels gewoon bijna vijftig jaar geleden.
Er werd op alle Nederlandse autosnelwegen, om de twee kilometer een praatpaal geplaatst. Als je dan onderweg met pech stond, hoefde je nooit langer dan één kilometer te lopen, om contact te krijgen met de wegenwacht. In onze tijd is dat onvoorstelbaar: eerst heb je pech, vervolgens moet je maar afwachten of je zelf nog in staat bent om überhaupt te lopen. Mocht dat dan gelukkig lukken, rest je een snelwegwandeling van twee kilometer, al dan niet in het holst van de nacht. Het is te hopen, dat je een zaklamp bij je hebt. Weet jij veel of die palen verlicht zijn? Ben je een half uur verder en dan fingers crossed én een schietgebedje, dat juist die paal het gewoon doet. Tjonge – ik ben een beelddenker; ik zie die pechvogel al gaan. Door wind, regen en kou. Natuurlijk geen jas bij. Had hij nou maar naar zijn moeder geluisterd: altijd zorgen dat je voorbereid van huis gaat. Maar goed – ik draaf door.
Gelukkig heb ik – afkloppen – nog nooit met pech langs de snelweg gestaan en het gebruik van de praatpaal is mij dan ook onbekend gebleven.
De praatpaal; hij is nagenoeg verleden tijd. We hebben ze niet meer nodig. Iedereen is in het bezit van een mobiele telefoon en je wordt geacht áltijd goéd voorbereid onderweg te gaan. Dat wil onder andere zeggen, dat je mobiel is opgeladen en in de aanslag ligt om te kunnen bellen.
Toen ik dus vorige week al autorijdend mijn gedachten eens de vrije loop liep gaan, viel het me op dat alle praatpalen voorzien zijn van een wit hoesje. En dat vind ik raar. Want waarom ga je eerst al die palen langs om er een wit hoesje overheen te doen en kom je vervolgens nog een keer terug om ze met hoesje en al te verwijderen?
In de aanloop naar dit verhaal, heb ik natuurlijk één en ander gelezen op het www. Zo weet ik ondertussen dat de palen in de verkoop gingen, voor de liefhebbers. Als een soort relikwie. Tis eens wat anders dan een jukebox of verkeersbord in je woonkamer of oude telefooncel in je tuin. Er ontstond een ware run op de palen; wat dat betreft deden ze niet onder voor The Stones – die waren ook binnen een half uur uitverkocht.
Het antwoord op mijn breinbreker van de witte hoesjes, heb ik helaas nergens kunnen vinden. Het is geen wereldkwestie, laat me dat voorop stellen. Maar ik zou het echt wel ontzettend fijn vinden, als íemand me kan verlossen. Want ik heb nog een andere vraag, maar die stel ik volgende week.
Heb jij ook een prangende vraag en durf je hem te stellen? Laat het me weten. Er zijn geen domme vragen, alleen domme antwoorden.
Fijne avond!
