Zo’n tien jaar geleden had ik er best veel moeite mee. Dat zomaar op een ochtend wakker worden en beseffen dat je dertig bent geworden. Ik vond het vreselijk!!! Stak mijn hoofd meteen weer ongelukkig diep onder het dekbed. DERTIG!
Uiteindelijk heb ik het wel gevierd… tot diep in de nacht, in de kroeg, met veel wijn. Gewoon gevierd dat ik een “oude taart van dertig” was geworden… Nu inmiddels tien jaar verder, kan ik daar zelf om lachen, want wat is nou dertig.
Dertig is…eigenlijk, dat vanaf nu geacht mag worden dat je je een beetje volwassen gaat gedragen maar verder, verandert er eigenlijk niks. Zo heb ik dat achteraf ook ervaren, en heb ik veel en vaak beaamd dat dertig worden inderdaad meevalt en dat je er inderdaad niks van voelt…. Het mooie ervan is, dat je er ook nog niet echt veel van ziet. Oké, in de achteruitkijkspiegel zag ik plots dat mijn ene wenkbrauw ietsje lager leek dan de andere, maar echt veel viel het nog niet op… Nog niet heel erg verontrustend.
Tien jaar later…
Zolang een jaar lijkt te duren als je kind bent…zo schieten de jaarwisselingen je als volwassene voorbij en is het in een mum van tijd, tien jaar later. Ik word nu veertig. VEERTIG!
Met veertig is het echt definitief: je bent nu écht…écht…niet jong meer, hoe je het ook wendt of keert. Daar was ik inmiddels natuurlijk allang achter want, buiten dat ik er een hoop horizontale lijnen over mijn voorhoofd heb bijgekregen in de afgelopen tien jaar en de zogenaamde kraaienpootjes. Heb ik zelfs tegenwoordig ’s ochtends onder mijn linkeroog een verticale vouw! Wel ja joh. Ik doe inmiddels mijn best om op mijn rug te slapen maar als ik dan ’s ochtends toch weer op mijn zij wakker word, zijn ook in mijn decolleté twee 15 centimeter lange lijnen van boven naar beneden behoorlijk duidelijk waar te nemen. En hoe ik ook mijn best doe om die huid glad en strak te strijken…ze gaan echt niet meer weg.
Dagcrème, is geen extraatje meer en laat geen glanzend laagje meer achter op mijn huid. Het is een eerste levensbehoefte geworden voor mijn huid. Ze slurpt hem op, als een gulzige hond die zijn bak in een keer leeg slobbert. Soms smeer ik zelfs twee laagjes, en dan. Dan nog, als ik een grimas met mijn mond maak, trekt mijn huid.
Een kater duurt tegenwoordig geen 2 uur maar 2 dagen. In mijn wenkbrauwen zit een grijze stugge haar (eeh, die trek ik er overigens wel uit hoor), en mijn haren verf ik inmiddels niet meer gewoon omdat het kan, maar omdat het moet….
Kortom…
Pfoehh…veertig…Tja als ik terugdenk aan mijn jeugd, vond ik veertigers al een soort van opa’s en oma’s en later dan toch in ieder geval oudere, wijze mensen… Stond er nooit zo bij stil dat je als veertiger zolang je niet in de spiegel kijkt je eigenlijk misschien ook nog een twintiger voelt. Oké, dat is ook niet helemaal waar…. Maar in ieder geval matcht mijn uiterlijk niet met hoe ik me innerlijk voel.
Pfoehhh veertig…, beter wordt het vanaf nu nooit meer. Het is slechts een proces vanaf nu, van pappen en nathouden. Enigszins redden of bijhouden wat er nog te redden of bij te houden valt. En…dat valt enigszins nog wat lastig of te wel, best zwaar… Want jezelf ’s ochtends je bed uitsleuren om aan de slag te gaan in de sportschool valt ook een tikkie zwaarder dan voorheen.
Anderzijds komt er met de jaren, ow wat zijn spreekwoorden toch altijd verschrikkelijk van toepassing, inderdaad de wijsheid om de hoek kijken. De wijsheid dat het lang niet altijd om uiterlijk draait en dat je merkt dat je milder wordt en berustender. Want hoewel mijn spiegelbeeld me op mijn veertigste meer tegenvalt dan met dertig, was ik toen meer in paniek door het klimmen der jaren. Berusting….
Maar ook bezinning. Ik heb me mijn hele leven voorgespiegeld “ik kan nog makkelijk het dubbele van mijn leeftijd worden, dus ik zit als het ware nog goed, ik heb nog zeeën van tijd…
In mijn naaste omgeving maak ik sinds kort mee dat het zo niet werkt… Dat de tijd die je gegeven is niet vanzelfsprekend is. En misschien bij nader inzien altijd eigenlijk wel te kort…
Dat is het enige wat me dus ietwat rusteloos maakt nu ik de veertig nader en de tussentijdse balans zo eens opmaak.
Ik moet “HET” de komende jaren echt wel gaan doen!! Maar terwijl ik dit schrijf vraag ik me af, wat is nou “HET”? Mijn bucketlist als een razende gaan afwerken? Die carrière boosten voor het te laat is? Groots en meeslepend leven?
En zo kom ik erachter dat ik op mijn bijna veertigste. Ouder en wijzer ben, maar ook nog veel te leren en te ontdekken heb… gelukkig…
Dus wat is het plan?
Ik ga dit weekend lekker mijn leven vieren, misschien juist nog wel meer dan op mijn dertigste. Omdat ik het steeds minder zomaar als vanzelfsprekend ben gaan zien.
Geen politie aub..
Wanneer u dit weekend, in of rond het centrum van Breda, een vrouw van omstreeks veertig jaar signaleert, die hoogst waarschijnlijk een tikje stijlloos, met rode ogen omdat het een beetje te laat voor haar is. Met een beetje uitgelopen mascara, van het feesten en plezier maken of misschien zelfs van emoties.
En zij waarschijnlijk met haar linkeroog in uw rechterbroekzak kijkt van net een wijntje te veel, omdat ze er niet meer zo goed tegen kan, maar waar ze steevast pas de volgende ochtend achter komt. En heeft zij ook een lichte verticale streep onder haar linkeroog? Maakt u zich dan helemaal geen zorgen, vergeef het haar, bel geen politie… Of trouwens, misschien is dát wel groots en meeslepend of iets voor op haar bucketlist!
Enfin, geen zorgen dus!!! Want dat ben ik! Celebrating my life!
Want dat is voor nu dus “HET”.
“HET”, leven begint bij veertig!!
Linda Jansen is auteur van de romans Onder Water en Boven Water en woont met haar man en twee kinderen in Breda [blogumns | website].
