Met een schuin oog kijk ik naar de live uitzending op NPO 1, die helemaal gaat over de gemeenteraadsverkiezingen. Omdat er nog tot negen uur gestemd kan worden, neemt de NOS van de gelegenheid gebruik, om in afwachting van de eerste prognoses en exitpolls, uitgebreid te spreken over het referendum over de sleepwet. Want we mochten vandaag niet alleen stemmen voor de gemeenteraad, maar ook tegen (of voor natuurlijk) de sleepwet.
Ik spits mijn oren en denk terug aan eerder vandaag, toen ik mezelf daar tóch officieel over uitspraak over zag doen, door het cirkeltje bij ’tegen’ rood te kleuren. Ik zeg met nadruk toch, omdat ik mezelf na het vorige referendum (over de Oekraine) heilig had voorgenomen nooit meer mee te doen aan een raadgevend onderzoekje van de Staat der Nederlanden.
Ik herinner me mijn irritatie destijds nog heel goed, toen de meerderheid van de referendum-stemmers had aangegeven tegen te stemmen. En wat deed de regering met die goede raad? Niets!
En dat konden ze, want hoorde ik een slim hoofd op tv zeggen: “Het is een raadgevend referendum, dus we mogen de uitkomst naast ons neer leggen”.
En toch stemde ik vandaag tegen de sleepwet. Ik sprak me uit. Er werd om mijn mening gevraagd en die heb ik gegeven. Eerlijk? Misschien alleen maar om een bevestiging te krijgen van wat ik eigenlijk al weet: het kan gebeuren dat er niet naar de meerderheid geluisterd wordt. Dus ik denk al zovast: vraag het ons dan niet! En anders, mijn goede raad: doe er je voordeel mee.
Maar goed: ik loop misschien wat te hard van stapel. Laat ik gewoon positief blijven en hopen, dat ik er volkomen naast zit. Dat zou mijn gekwetste vertrouwen in (landelijke) politiek zeker herstellen.
