Deze week heb ik me verbaasd over hoe druk we ons met zijn allen kunnen maken over kleinigheidjes. En over een behoorlijke hoeveelheid geklaag en gesteun – in het algemeen en over bijna niks. Niets menselijks is mij vreemd overigens, want af en toe kan ik er zelf ook wat van.
Zo klaagde ik er deze week over, dat ik het veel te druk had. Al dat gerèn naar kantoor, al die bordjes die ik in de lucht moet houden. Eigenlijk een beetje het standaard klaagwerk, zeg maar. Irritant.
En ik was dus niet de enige klager. Want er ging een schokgolf door Etten-Leur toen via diverse kanalen gemeld werd, dat de hondencontroleur zijn rondje weer ging doen. Niet alleen de boodschapper moest soms het ontgelden, als ook kattenbezitters en de gemeente. De gemeente trouwens twee keer, want die hebben ook nog eens een Etten-Leur onwaardig, klein zwembad laten bouwen, waar penning zestien betaald moet worden voor het trekken van baantjes of drie kwartier spetter spatter spater. Schandálig als ik de gemiddelde reacties mag geloven.
Waarom moet een hondenbezitter in Etten-Leur wél betalen voor zijn vrolijke viervoeters en inwoners van Moerdijk niet? Nou? Er is iets voor te zeggen; er lijkt sprake van willekeur. Krom is het wel een beetje, toch?
En dan erbij: katten poepen óók. Veel en overal. Tja. Daar is geen woord van gelogen.
Persoonlijk ben ik wel een beetje klaar met mijn geklaag. Alles is relatief. En niet klagen is gewoon een keuze. Toch betrapte ik me er op – ongeveer direct nadat ik mijn ogen open had vanmorgen om vijf-over-half-zeven – dat mijn klaagvalkuil momenteel best groot is en áltijd op de loer ligt. Want waarom was ik in Godshemelsnaam op mijn vrije dag zo vroeg wakker? Ik wilde uitslapen! Tjongejonge.
Ik sprak mezelf vermanend toe. Begon ik nou alwéér? Het klagen verging me zeker, toen ik na een blik op mijn telefoon zag dat álle nieuwsapps me vannacht op de hoogte hadden gebracht van wereldnieuws.
Amerika heeft samen met Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk raketaanvallen op Syrië uitgevoerd. Als vergelding op de chemische aanval met gifgas vorige week. Rusland meldt, dat ze dit niet waarderen en over hun kant zullen laten gaan. De grote vraag is niet of dit terecht is of niet, maar wel hoe dit gaat afgelopen.
Tijdens een extra nieuwsuitzending op NPO1, zie ik die oranje meneer uit Amerika zijn fellow Americans toespreken. De wereld is op dun dolweg.
Als ik een hond had, ging ik hem nú uitlaten. Even een frisse neus en blik halen.
Fijn weekend!
