De herfst is begonnen en dat is best wel okay. En daarmee bedoel ik, dat ik er eigenlijk niks aan vind, maar er toch niks aan kan veranderen en het dus maar accepteer. Daarmee is dan ook alles gezegd. Het kan de herfst uiteraard geen snars schelen, wat ik van hem vind. En gelijk heeft ie.
Ergens de afgelopen jaren, kwam ik er achter, dat het best zonde van mijn tijd is om energie te steken in iets wat ik niet leuk vind. Dus probeer ik ieder jaar vriendjes te worden met de herfst. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Ik accepteer inmiddels, dat de bomen tegenover mijn huis allemaal tegelijk besluiten om hun blad te laten gaan. Dat deel ken ik van voorgaande jaren; ik laat ze een paar weken uitrazen en besluit daarna van het ene op het andere moment om de strijd met ze aan te gaan. Ik win altijd; dat resulteert in een bomvolle kliko en het zweet op mijn voorhoofd.
Voordat ik goed en wel ben bijgekomen van deel één van vrolijk-de-herfst-door, komt er een zogenaamde herfststorm achteraan. Vroeger lagen mijn dekentjes (voor op de bank en om onder te gaan liggen) al in de aanslag. De verwarming op plus twintig en mij zagen ze niet meer. Tegenwoordig is zo’n eerste herfststorm hét moment om naar buiten te gaan en mijn hoofd eens lekker leeg te maken. Een beetje rondkijken in de natuur, want toegegeven – die is in de herfst ook best mooi.
En dan is het op gegeven moment om zes donker en gaat de tijd een uur terug. Ook dat nog. Dat extra uur slapen, daar hoor je me niet over klagen. En ik weet ondertussen – wandelen kan nog steeds en wordt op een andere manier leuk; ongegeneerd bij anderen naar binnen kijken. Mijn hoofd raakt er leeg van en ondertussen vul ik lekker in wat ik zie; zo, die eten wel laat, bloemkool zo te zien. En – oh jee, pubers: gezellig zo met mijn allen in hun telefoon tijdens het eten. Soms staat er ergens een raam open en ontvang ik een vlaag van een goede (of slechte) muzieksmaak. Als ik niet oppas, loop ik zo maar een uur of wat te genieten.
Het enige waar ik zeker weten nooit aan zal wennen, is het opstaan in het donker. Echt – dat vind ik zo verschrikkelijk. Het is niet te beschrijven hoe groot mijn hekel daaraan is. Die wekker blijft maar snoozen en alleen wanneer ik absoluut perse op moét staan, ben ik in beweging te krijgen. Geen seconde eerder. Wie denkt die herfst wel, dat ie is?
Vanmorgen tijdens het sporten vertelde ik aan mijn sportmaatje, dat ik morgenvroeg om zeven uur de wekker ga zetten om naar de grandprix van Japan te kijken. Ze keek me aan alsof ze water zag branden. Ik vroeg me nog af, wat daar zo raar aan is. Tot ook bij mij het kwartje viel.
Morgenvroeg om zeven uur is het donker. En ik zit met een dekentje op de bank naar Max Verstappen te kijken.
Ik geloof dat ik al best een eind op scheut ben met die herfst.
Waar kom jij je bed voor uit?
