Een paar weken geleden is de discussie rond genderneutraliteit opgelaaid. Wie een beetje actief is op social media, kon er nauwelijks omheen; #genderneutraal was een trending topic om u tegen te zeggen.
Ik weet niet precies meer wat de aanleiding was, maar een aantal opeenvolgende berichten maakten discriminatie, emancipatie en genderneutraliteit tot het gesprek van de dag. Eerst was daar de dame die bekeurd werd voor wildplassen en zich kort daarna landelijk afvroeg waarom er zo weinig openbare damestoiletten waren. Ze voelde zich openlijk tekort gedaan, maar trok uiteindelijk aan het kortste eindje en moest tóch een deel van haar boete betalen. Ik denk dat de rechter zich eens achter zijn oren gekrabd heeft, want wat het vonnis ook zou worden – goed kon hij het allang niet meer doen. Niet linksom en niet rechtsom.
Kort daarna besloot de Hema om voortaan kleding zonder aanduiding van het geslacht in de schappen te leggen. Ook dit leverde een stortvloed aan commentaar op, zowel positief als negatief.
Ik heb niet zo heel veel met genderneutraliteit en heb de vaak hoog oplaaiende discussies alleen maar van de zijlijn meegekregen. Ieder zijn ding, toch?
Als je het mij vraagt zijn we allemaal mensen, van het mannelijk dan wel vrouwelijk geslacht. Ooit heeft iemand dat nou eenmaal zo bedacht of zijn “we” gewoon ontstaan als gevolg van de evolutie. Dat er tegenwoordig ruimte en aandacht is voor alle vormen van allerlei menselijke aspecten in álle kleuren van de regenboog – ik vind het allemaal prima. Onderscheid mag er zijn en verschil moet er wezen. De wereld draait gelukkig gewoon door en wordt er misschien alleen maar fraaier en kleurijker van.
Zo moeten ze in Roosendaal ook gedacht hebben. Ter gelegenheid van de internationale “Coming Out Day” heeft een wethouder daar een week of wat geleden een zogenaamd regenboog pad geopend. Een mooi kleurrijk zebrapad, om aandacht te vragen voor het feit dat er mensen in alle soorten en maten zijn, die ook nog eens stuk voor stuk hun persoonlijke (seksuele) voorkeur mogen hebben. Dat wisten wij allemaal al he? Ik heb me oprecht verbaasd over de hoeveelheid weerstand die het zebrapad ten deel viel. Want een zebrapad behoort toch zwart wit gestreept te zijn? En – was het wel volgens de wet, dat dit zebrapad alle kleuren van de regenboog had? Ik moest ineens terugdenken, aan die mevrouw met haar wildplasboete. En aan de rechter die een oordeel mocht vellen. Denk niet wit, denk niet zwart, maar in de kleur van je hart.
Ik weet al langer dan vandaag dat ik een idealist ben. Daar ben ik trots op en in die zin wil ik best mijn mening verkondigen, als ik daar de kans voor krijg.
Deze week deed zich plotseling die gelegenheid voor toen ik uit mijn werk nog even boodschappen ging doen. Mijn oog viel op een man die druk in de weer was met een bladblazer. Hij zag er zó blij, gelukkig en tevreden uit. Als een kind in een snoepwinkel en vijf euro op zak. Toen ik nog eens naar hem keek, vond ik dat hij tevreden mocht zijn – niet alleen zíjn voortuin, maar ook het trottoir over een meter of tien én de tuin van zijn beiden buren waren feilloos bladvrij. Ik snapte waarom hij zo blij was. Mijn eerstvolgende gedachte daarna was: bladblazen is misschien ook wel iets voor échte mannen. Alléén een man kan er zo zielsgelukkig uit zien met een bladblazer in zijn hand. Machtig mooi.
Ik riep mezelf tot hier en niet verder. Waar fladderden mijn gedachten zomaar heen? Ik – de vredelievende idealist met de alles-moet-kunnen-mentaliteit? Ik grinnikte in mezelf. Wat nou mannending?
Niets vrouwelijks is mij vreemd, maar ik zou potver zelf ook wel met zo’n bladblazer aan de gang willen. Dat lijkt me héérlijk en geweldig om te doen. Daarnaast houd ik van formule één en betrapte ik mezelf ooit op het feit dat ik lekker onderuit op de bank hing, met mijn hand in mijn joggingbroek. Hoezo typische mannen- of vrouwendingen?
Laat ik even concreet worden: alles moet kunnen, echt! Leven en laten leven. Maar laten we niet overdrijven of proberen voor alles en iedereen een passend hokje te maken. Daar wil lang niet iedereen in en het past toch nooit helemaal.
Volgende week ga ik eens kijken of het regenboog pad het heeft overleefd. En of er nog ergens een bladblazer in de aanbieding is.
