Normaal kan ik duizend woorden gebruiken om een gevoel, een situatie of gedachte te beschrijven. Vandaag lukt dat me niet zo. Inspiratie kan je niet op commando hebben – tenminste ik niet. Dat irriteert me wel. Zeker omdat ik gewoonlijk maar één vinger nodig heb, om het met gemak uren over muziek te kunnen hebben.
Muziek is altijd al mijn passie geweest. Die eerste bewustwording ontstond rond mijn vierde verjaardag, begin jaren zeventig. Ik herinner me, dat de weekenden vaak werden gevuld met bezoekjes aan familie. Tijdens die familiebezoekjes werd er volop muziek gedraaid, in een veel te kleine, bomvolle woonkamer, die ook nog eens blauw stond van de sigarettenrook. Maar dat mocht de pret niet drukken. Opa was de enige die de platenspeler mocht aanraken, want als je ruw of wild deed, was de naald naar de filistijnen. Er werd volop gediscussieerd over muziek, waarbij men het vaker oneens dan eens was. Blij was ik in eerste instantie met Boudewijn de Groot – al begreep ik er niets van – ik verstond het tenminste. Opa hield van Leonard Cohen en ik ook. Ik had uiteraard geen idee waar hij over zong, maar dat hoefde ook helemaal niet. De muziek, de melodie en daardoor de sfeer, zo bijzonder – daar heb je helemaal geen woorden of uitleg voor nodig.
Toen ik ouder was en Engels verstond leerde ik, dat mooie muziek of de beste nummers, maar aan één ding hoeven te voldoen: het moet zó mooi zijn, dat het pijn doet en als je er naar luistert, dat je precies wéét waar je hart zit omdat je dáár ook kippenvel voelt. En ja, de tekst kan ook onderdeel van die sensatie zijn.
Mijn Top2000 vertaling van dát gevoel, op dit moment en in willekeurige volgorde:
- Tears in Heaven – Eric Clapton
- Belfast Child – Simple Minds
- Perfect Day – Lou Reed
- Laat me – Ramses Shaffy
- Oude Maasweg – The Amazing Stroopwafels
- Fields of Gold – Sting
- So long Marianne – Leonard Cohen
- Lightning Crashes – Live
- Fast Car – Tracey Chapman
- Dust in the wind – Kansas
Laat je ons weten van welk nummer jij kippenvel krijgt?
