Van de week las ik op social media een bericht van een man, die was gedood door zijn huisdier. Nieuwsgierig als ik ben, wilde ik wel weten wat voor dier dat dan geweest zou kunnen zijn.
Ondertussen kijk ik naar mijn mooie, rooie je weet-wel-kater. Hij is zich van geen kwaad bewust; warmt zich aan de verwarming en bevindt zich duidelijk in dromenland. Dat zie ik aan de stuiptrekkingen in zijn snuit. Nee, zo eentje kan het niet geweest zijn.
Ik open het artikel en zie een foto van een man in een innige omhelzing met zijn wurgslang. Tja, dat maakt zijn dood verklaarbaarder – wie neemt er dan ook een wurgslang als huisdier? Ik ben me bewust van mijn kortzichtigheid en vraag me hardop af hoe groot nou de kans is, dat je gewurgd wordt door je huisdier. Nagenoeg nul. Maar je kunt maar pech hebben.
Het leven is beperkt voorspelbaar. Vandaag lees ik, dat vijfendertig de leeftijd is waarop de meeste mensen zich het ongelukkigst voelen. Het leven houdt hen in zijn wurggreep. Kinderen, werk, carriere en de koopwoning, maken dat er weinig tijd overblijft voor rust en vrijheid. Er moét zoveel. In stilte lijdend, alle ballen in de lucht houdend, wordt er snakkend terug- of vooruit gekeken. Waren zij weer achttien en zouden ze alles nog eens over kunnen doen, zouden er andere keuzes gemaakt worden. Andere vijfendertigjarigen snakken naar de toekomst en kunnen niet wachten tot hun kinderen en de koopwoning de deur uit zijn, want dan…….gaan zij hun leven leiden en doen wat ze altijd al wilden?
Ik kijk weer mijn mooie Rooie. Nog steeds in dromenland. Vast en zeker vangt ie daar een aantal jonge koolmeesjes, die er nu nog niet eens zijn. Maar de lente is in aantocht, dus er komen nog kansen zat.
Ik drink mijn koffie uit en ben bijn klaar om de dag in stappen, als ik op mijn Facebook-tijdlijn lees, dat het alweer twee jaar geleden is, dat mijn stap- en muziekmaatje is overleden. Wat gaat de tijd snel. John Lennon wist het al: life is what happens to you while you’re making other plans.
Dus ik sta op en ga het beleven. Fijne zondag!
